Anne Boysen won de wedstrijd met haar vloerlamp. In de dagen na de eerste uitzending van het programma ontving ze ongeveer 2.000 e-mails van mensen in heel Denemarken die de lamp wilden kopen. Maar liefst negen verschillende fabrikanten namen contact op om haar te helpen de lamp in productie te nemen. Sinds de introductie van Moonsetter in samenwerking met Louis Poulsen heeft het de cover van Wallpaper bereikt en een aantal prestigieuze prijzen gewonnen.
100% Anne Boysen
De opdracht om een lamp te ontwerpen die extra ruimte in de ruimte kon creëren, kwam op een punt in de wedstrijd waar Anne Boysen al goed presteerde. Daarom besloot ze een pauze in te lassen.
"Op dat punt had ik twee van de drie taken gewonnen. Ik besefte dat ik het me kon veroorloven om een beetje te experimenteren. Ik koos er dan ook voor om iets te doen dat 100% uit m'n hart kwam en de wedstrijd even te vergeten. Ik wilde gewoon een lamp maken die ik ook zelf wilde hebben. Dat was het uitgangspunt."
Een lamp om te beleven
Tegenwoordig staat er een Moonsetter in de woonkamer van Anne Boysen, onder haar studio, op de eerste verdieping van een prachtige Funkis-villa, waar ze met haar gezin woont in Køge, net buiten Kopenhagen. Hij ziet er groot uit. Ze lacht en zegt dat hij ook groot is.
"Het was altijd het plan dat de Moonsetter groot zou zijn. Hij heeft een bepaald volume nodig om hem als geheel waar te kunnen nemen. Het idee is om een besef te creëren voor het gevoel van licht. Daarom heb ik hem groot genoeg gemaakt zodat hij met armen en benen te gebruiken is en als het ware met het hele lichaam waarneembaar is."
Ze laat zien hoe de witte kant van de schijf het ledlicht, dat in het frame is opgenomen, zacht verspreidt en hoe de gepolijste aluminium spiegelzijde van de schijf het licht reflecteert wanneer de schijf om z'n eigen as wordt gedraaid. Ze laat ook zien hoe het licht met een voetschakelaar regelbaar is. De schakelaar werkt ook als dimmer.
"Het leuke hieraan is dat de lamp altijd anders wordt waargenomen. Verstelbare lampen staan vaak in één stationaire stand. Maar over deze lamp hoor ik van mensen dat ze hem steeds weer veranderen en ermee spelen. Bij ons thuis verstellen we de lamp elke dag een beetje. Afhankelijk van de plaats waar hij staat en het standpunt waarvandaan je hem bekijkt, weerspiegelt hij verschillende delen van de ruimte en groeit op een bepaalde manier uit tot een object dat tegelijkertijd versmelt met de ruimte."
"Ik geloof dat alle liefde en alle aandacht die ik aan mijn ontwerpen besteed, aan andere mensen wordt doorgegeven."
Het geheim van eenvoud
Wie naar de Moonsetter kijkt, ziet geen lamp die binnen een paar dagen gecreëerd zou kunnen zijn. Dat is echter vrijwel precies wat er gebeurd is. De TV-wedstrijd had strikte deadlines, dus Anne Boysen wist dat ze al op maandag iets moest hebben voorbereid om aan haar productieteam te tonen, na ontvangst van de opdracht op donderdagavond.
Net zoals bij elke nieuwe opdracht stuurde Anne Boysen haar gezin een paar dagen naar het platteland, om het huis voor zich te hebben en zich te concentreren op haar briefing. Vrijdagavond was het volle maan en Anne Boysen zat achter de gesloten gordijnen te puzzelen aan haar taak toen het het haar plotseling opviel.
"Door een kleine spleet tussen de gordijnen viel het maanlicht naar binnen. Er viel een lichtstraal op een spiegel op mijn bureau, die ik had gebruikt om een bank van te maken. Ik keek naar de spiegel, die het maanlicht weerspiegelde. Dus draaide ik hem om en speelde er een beetje mee, denkend hoe sterk de lichtstralen waren."
Anne Boysen begon spullen uit de prullenbak te vissen en zag wat er gebeurde toen ze een wit stuk karton en andere materialen voor het licht zette. Ze vond het betoverend te zien in welke maat de sfeer en het licht veranderden naargelang de gebruikte materialen. Al snel ontstond voor haar ogen het concept voor de Moonsetter.
Van de sokken
Ze weet nog dat ze een dummy moest maken om te laten zien aan haar lichttechnicus en het productieteam. En hoewel die lelijk was, zoals ze zelf zegt, deed hij z'n werk. Iedereen was helemaal weg van het idee, de diepte en de eenvoud van het model van de lamp.
"Dat was het moment waarop ik wist dat er iets bijzonders ontstond. Een blikvanger die mensen aanzette tot interactie en om zich er intensief mee bezig te houden. De lichttechnicus, het productieteam en ik beseften allemaal dat dit design gemaakt moest worden. Dat was het startpunt. Ik denk dat van al mijn producten het idee voor dit product het snelst bij mij opkwam. Het was voor mij ook het gemakkelijkste om tot leven te brengen."
Als een kunstwerk
Het sculpturale aspect van de Moonsetter is ook geen toeval, want Anne Boysen heeft verschillende kunstscholen bezocht. Daar heeft ze zich uitgebreid beziggehouden met beeldhouwwerken en het creëren van wisselende ervaringen door eromheen te bewegen.
"Toen ik de briefing kreeg, wilde ik graag iets creëren dat ik in mijn eigen woonkamer wilde hebben. Andere stukken van mijn hand staan niet bij mij in de woonkamer, dus dit moest iets zijn waar ik elke dag naar wilde kijken. Om dat mogelijk te maken, moest het helder, eenvoudig en toch expressief zijn. Als een kunstwerk, een beeldhouwwerk waar je naar wilt blijven kijken."
Als Anne Boysen terugblikt op al haar ontwerpen in de loop der jaren, weet ze dat die gebruikers altijd uitnodigen om ermee te spelen. Ze wil dat ze iets beleven, deel gaan uitmaken van het ontwerp en de kleine verschillen begrijpen die ze probeert te communiceren. Wat haar betreft gaat het er vooral om zich intensief uiteen te zetten met haar ontwerpen en deze goed uit te voeren.
Inspanning leveren
In het algemeen ziet Anne Boysen een samenleving waarin we steeds meer willen hebben. Daardoor ontstaan ontzettend veel nieuwe producten, waarvan velen geen lange levensduur hebben. Zij vindt het daarom belangrijk de dingen anders aan te pakken. Ze zou liever meer tijd steken in de ontwikkeling van haar ontwerpen. Aan de ene kant om ze meer diepgang te geven, maar aan de andere kant ook om ervoor te zorgen dat ze over 20 of 50 jaar nog steeds een bestaansrecht hebben.
"Ik probeer echt een inspanning te leveren. En ik denk er lang over na wat ik wil overbrengen. We hebben immers al genoeg stoelen en lampen. Ik wil vooral een echte bijdrage leveren, in de vorm van een nuttig voorwerp, een kleine pauze of iets dat nog nooit eerder gezien werd."
